খণ্ড ১
২০৭১ চনৰ ১৫মে ’ উত্তৰ গুৱাহাটী ‘লুইতৰে পানী যাবি অ’ বৈ, লুইতৰে পানী যাবি অ’ বৈ’। ৰূপকোৱঁৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাই সেই তাহানিতে কৈ যোৱাৰ দৰে যুগ যুগান্তৰ ধৰি লুইতৰ পানী বৈ আছে। একেদৰে, নিৰন্তৰ। লুইতৰ পাৰলৈ আহি আজিও অন্তৰত পৰম তৃপ্তি লাভ কৰে সুকান্ত চলিহাই। সৰুতেই শুনা জ্যোতি সংগীতৰ কলি তেওঁৰ মনলৈ আহে।পৰিবৰ্তনশীল জীৱনত এনে খুব কম বস্তু আছে, যিবোৰে মানুহক চিৰকাল আনন্দ দিব পাৰে। লুইতৰ পানীতো যেন আছে তেনে এক অমোঘ শক্তি। আন সকলো সলনি হ’লেও লুইতৰ পানীক জানো কোনোবাই সলনি কৰিব পাৰিব? চলিহাৰ মনত পৰে, উত্তৰ গুৱাহাটীৰ এইখিনিতে তাহানিতে এটা ফেৰীঘাট আছিল। এই ফেৰীঘাটটোৰে গুৱাহাটী আৰু উত্তৰ গুৱাহাটীৰ মাজত ফেৰী চলিছিল । গুৱাহাটীৰ পৰা মানুহ দৌল গোবিন্দ মন্দিৰলৈ আহিছিল। এতিয়া এই ঠাইত মাটি আৰুপানীৰ তলেৰে যোৱা ৰে’লৰ আণ্ডাৰগ্ৰাউণ্ড ষ্টেচন আছে। লগতে গঢ়ি উঠিছে এখন ৱাটাৰ ষ্পোৰ্টচ পাৰ্ক। পানীৰ ওপৰত আৰু তলত খেল ধেমালিৰ এখন বেলেগ জগত। ৱাটাৰ স্কুটাৰ, আণ্ডাৰ ৱাটাৰ ৱাকিং, স্কুবা ডাইভিং, ষ্পীড বোটিং সকলো ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পানীতে হয়। কৃত্ৰিম ভাৱে পানীৰ গভীৰতা বৃদ্ধি কৰি এইখিনিতে গঢ়ি তোলা হৈছে সাগৰ সদৃশ পৰিৱেশ। চ